Rabais

Als u in de supermarkt een beetje royaal inkoopt, mag u rekenen op korting. Soms aanzienlijk en soms ook bar weinig, maar toch. Kost bij voorbeeld uw favoriete tandpasta normaal per tube € 2,80, als u drie tubes koopt in de aanbieding, zou de totale prijs wel eens € 7,- kunnen zijn, pardon, ik bedoel natuurlijk € 6,99. En als u een doos van zes flessen wijn in uw kar laadt, kan de 6de fles best wel eens gratis zijn. U let daarop bij de dagelijkse of wekelijkse boodschappen. Niet? Nou, ik wel. Ik laat me lang niet altijd verleiden door de aanbiedingen, maar als ik het idee heb dat het goed of tenminste redelijk uitkomt, dan sla ik graag mijn slag. Echt een Nederlander, net wat u zegt. Hoewel, zal een Fransman daarin anders zijn?

Bij een Brico-winkel kocht ik pas nog een eenvoudig snoer, alleen geschikt voor verlichting en alleen voor binnenshuis. Een rolletje van 5 meter kostte € 3,50 en die van 10 meter € 6,50, tot zoverre allemaal heel normaal. Maar een rol van 25 meter moest € 18,44 opbrengen, dus dat betekent dat 2 rollen van 10 meter plus één van 5 meter samen bijna 2 euro goedkoper zijn. Of heeft u wel eens voor binnenverlichting één snoer van 25 meter nodig?
Koffiefilters stond onder andere op het slordig afgescheurde hoekje van een enveloppe dat ik had mee gekregen. Ik zag tot mijn verbazing dat een pak van 80 stuks iets duurder was dan twee pakken van 40 stuks, dus sloeg ik twee pakken van 40 in; ik heb het thuis goed moeten uitleggen.

Op mijn boodschappenlijstje stond ook een pak Petit Beurre, kaakjes van LU, van die zoete, rechthoekige dingetjes met een soort gekarteld randje; niks bijzonders, maar niet onsmakelijk. En ze laten zich zo prettig soppen in de thee, hoewel je daarbij snel moet zijn, anders ligt er zo maar een dampende, natte kledder koek half op het schoteltje en half op het tafelkleed. Er zijn van die boodschappen waar ik me in Frankrijk mottig naar zoek. Ik heb wel eens bijna een kwartier besteed aan het zoeken naar een vaatborstel, die ik bij de afwasproducten hoopte te vinden, maar die bij de borstels was verstopt. Maar de LU-kaakjes had ik in de Leclerc van Autun al snel gevonden. Een pak kaakjes kostte € 0,96, het leek mij een alleszins schappelijke prijs, maar het is dan ook een eenvoudig product. In het vak ernaast lag precies hetzelfde kaakje, ook van LU dus, maar nu waren twee pakjes in één cellofaantje gewikkeld en die combinatie moest opbrengen … € 2,10. Ik heb wel drie keer gekeken of ik me niet vergiste, maar alles was exact gelijk, zelfs de houdbaarheidsdatum. Wat verderop was een medewerkster van de supermarché iets aan het noteren op een apparaat dat leek op een fors uitgevallen zakjapanner. Ik sprak haar aan en wees haar in mijn beste Frans op de onlogische prijsstelling, daarbij de twee verpakkingen een tikkie onhandig presenterend. Ze keek naar wat ik in mijn handen had en vervolgens onderzoekend naar die vreemde buitenlander en zei “Oui, et?”
Ongeveer een jaar daarvoor was ik in een vestiging van dezelfde keten in Arès, een plaatsje gelegen aan het Bassin d’Arcachon in de Gironde, waar ik onder andere confit de canard zou kopen. Sommigen vinden dat een beetje te vet, maar als je het blik opwarmt au bain Marie, de bouten goed laat uitdruipen, ze dan verhit op een rooster in de oven en de laatste drie minuten de gril erop zet, krijg je een heerlijk stukje vlees op je bord. Ik vind de bouten in de blikken van de Sud-Ouest het smakelijkst, maar dit terzijde. Nu zijn er twee blikken van dit merk op de markt, een met twee bouten en een met 4 à 5 bouten. Verhoudingsgewijs is het grote blik veel goedkoper dan het kleine, zeg € 8,- voor het grote blik en € 6,- voor het kleine, heel logisch allemaal. Maar daar in Arès bleek het precies andersom te zijn en dat leek me toch wel heel erg vreemd. Dus begaf ik mij met beide blikken, met de prijsjes erop, naar de infobalie, waarachter een jongeman resideerde, die me onmiddellijk begreep. Toen ik een paar minuten later met een kar vol onmisbare spullen, waaronder dus een blik confit de canard, langs de infobalie naar de uitgang liep, kwam de manager mij tegemoet met een groot en een klein blik van Sud-Ouest, bij wijze van dank. Een veel betere reactie dan die van de jongedame in Autun, vond ik, hoewel ik beslist niet had gerekend op een paar pakken gratis Petit Beurre. Nee, echt niet.
In diezelfde supermarkt in Autun kocht ik eens Merquez-worstjes, lekker gekruid en 100% halal, jawel! Naast mij stond een oudere man, van Turkse of Marokkaanse afkomst, die van zijn vrouw kennelijk de opdracht had gekregen een kilo worstjes te kopen. Een kilo Merquez-worstjes kostte € 8,60, soit 8,60 € le kg, staat er in Frankrijk ten overvloede nog eens bij. Ik wees hem erop dat er van precies dezelfde worstjes, van hetzelfde merk ook verpakkingen waren van 330 gram die je voor € 2,26 mocht meenemen, soit 6,85 € le kg en die 10 gram minder dan een kilo zou thuis toch geen probleem opleveren, veronderstelde ik. Hij keek nog eens goed naar de verpakkingen en de prijzen en bedankte me uitvoerig. Een paar minuten later stond hij vóór mij bij een kassa zijn kar leeg te laden op de band en ik zag niet drie kleine, maar wel degelijk één groot pak van een kilo Merquez verschijnen. Hij voelde dat ik het zag, keek een beetje bedremmeld om, maakte een gebaar van machteloosheid en glimlachte bijna verontschuldigend.

auteur: Henk van Grondelle