Tag Archief van: natuur
Speurhonden
Het komt steeds vaker voor dat er ergens in een drinkwaterleiding onder de grond een lek zit. Vooral wanneer ze oud en heel erg lang zijn, zoals in de Brionnais. Om deze lekken beter te kunnen opsporen, heeft Veolia een beroep gedaan op speurhonden, die speciaal zijn getraind om waterlekken te vinden. Een verrassende aanpak.
De maatschappij Veolia Eau dat het drinkwaternet in dit deel van de Brionnais beheert, maakt gebruik van verschillende honden die omgeschoold zijn voor dit soort nieuwe zoekacties.
Aan de rand van een weggetje, op een heuvel tegenover het dorp Semur-en-Brionnais, begint Nina haar zoektocht. Ze rent zo hard weg dat haar baasje er achteraan moet hollen. Nina is een vier jaar oude Duitse herder, getraind door militairen en gespecialiseerd in menselijk onderzoek. Plotseling stopt ze en snuffelt ze druk in het rond, haar neus net boven de grond. Geen slachtoffers of drugs hier, maar ongetwijfeld een ondergronds waterlek. Nina is getraind op chloorlucht en ontdekt hierdoor snel als er iets niet pluis is.
Getraind om chloorlucht te vinden
‘We trainen de honden nu om chloorlucht te vinden. Drinkwater wordt met chloor behandeld, ook al is het chloorgehalte in Frankrijk vrij laag,’ legt Nina’s eigenaar, François Bourdeau, uit. Hij is gepensioneerd als hondentrainer in het leger en werkt nu in de civiele sector in het kader van een omscholingsprogramma. ‘We zijn nog in een leerfase. Voor de honden is het ook nieuw om opgeleid te worden in een uitgestrekt landelijk gebied met weiden of bossen. Het is interessant te zien hoe de honden reageren in deze omgevingen, waar ze afgeleid kunnen worden door totaal andere omstandigheden. Hiervoor werden Nina, Kyrie en Nanky getraind in Montpellier, Marseille en Aix-en-Provence.
Training
Voor Nina was een oefening uitgezet met een namaak lek. Veolia heeft een klein lek laten ontstaan om er zeker van te zijn dat de hond de juiste plek kan vinden. Voor Kyrie, een elf maanden oude Duitse herder, is een zoektocht op touw gezet naar een echt lek. Zijn bazin Nathalie Delon, die zich ook heeft omgeschoold vanuit het leger tot civiele trainster, laat hem aan een beetje water snuffelen.
Onmiddellijk laat de hond zich meeslepen en gaat er vandoor. Honderd meter verder gaat hij door een heg, voordat hij doodstil tot stilstand komt en bij een struik gaat liggen. Hier krijgt de hond een welverdiende beloning voor zijn vondst. ‘We zullen nagaan of hij gelijk heeft,’ zegt Jérôme Soupe, de sectorverantwoordelijke van Veolia. Hij is erg tevreden en laat er niet veel twijfel over bestaan: ‘Gisteren waren dezelfde honden in staat een lek op te sporen in een reële situatie in Saint-Denis-de-Cabanne (42). We konden het ter plekke repareren. Fantastisch. Een nieuwe aanpak, nog ongekend in Frankrijk.’
Aart Sierksma
Bron: Des chiens de recherche pour dénicher des fuites d’eau [Charlotte Rebet]
Wat is dit voor mysterieus schuim
In de buurt van Buxy ontdekte een wandelaar in een weiland een grote hoeveelheid hoopjes schuim. Hier wilde hij meer van weten en zette zijn vondst op Facebook.
Na een oproep op onze Facebook-pagina, ontvingen we een veelheid aan veronderstellingen. De een nog origineler dan de ander. Van ‘buitenaards slijm’ tot oceaanschuim tot ‘koeienkwijl’, de verbeelding kent geen grenzen. Ook werd de mogelijkheid geopperd van vervuiling of ‘iemand die zijn afwas doet’ midden in een weiland. En niet te vergeten die van de suikerspin, die er niet bepaald smakelijk uitziet! De vormeloze kwal of de hoestende fee zijn het in ieder geval niet. Hoewel!
Koekoeksspuug
De meest ‘wetenschappelijke’, naar voren gebracht door een Internetgebruiker, suggereert dat het koekoeksspuug zou kunnen zijn. Dat heeft niets te maken met de nestelende vogel met de naam koekoek, maar het zou het schuim kunnen zijn dat wordt afgescheiden om de larven van een cicade te beschermen. Het schuim bestaat uit uitgezogen plantensap dat na te zijn uitgescheiden wordt opgeklopt tot een schuimnest.
Het schuimige uiterlijk zou een goede warmte-isolator zijn en potentiële roofdieren afschrikken en bescherming bieden tegen parasieten, straling en uitdroging. Als de cicade wordt verplaatst, bijvoorbeeld door uitspoeling na een regenbui, wordt een nieuw nest gemaakt.
Toch kunnen we de in sommige commentaren genoemde mogelijkheid van een mol die een bad neemt of die, onze meest favoriete, van ‘een avondje schuimen voor slakken’, niet uitsluiten!
Aart Sierksma
Bron: Quelle est cette mousse mystérieuse ? [Nathalie Magnien]
Wat is dit voor mysterieus schuim
In de buurt van Buxy ontdekte een wandelaar in een weiland een grote hoeveelheid hoopjes schuim. Hier wilde hij meer van weten en zette zijn vondst op Facebook.
Na een oproep op onze Facebook-pagina, ontvingen we een veelheid aan veronderstellingen. De een nog origineler dan de ander. Van ‘buitenaards slijm’ tot oceaanschuim tot ‘koeienkwijl’, de verbeelding kent geen grenzen. Ook werd de mogelijkheid geopperd van vervuiling of ‘iemand die zijn afwas doet’ midden in een weiland. En niet te vergeten die van de suikerspin, die er niet bepaald smakelijk uitziet! De vormeloze kwal of de hoestende fee zijn het in ieder geval niet. Hoewel!
Koekoeksspuug
De meest ‘wetenschappelijke’, naar voren gebracht door een Internetgebruiker, suggereert dat het koekoeksspuug zou kunnen zijn. Dat heeft niets te maken met de nestelende vogel met de naam koekoek, maar het zou het schuim kunnen zijn dat wordt afgescheiden om de larven van een cicade te beschermen. Het schuim bestaat uit uitgezogen plantensap dat na te zijn uitgescheiden wordt opgeklopt tot een schuimnest.
Het schuimige uiterlijk zou een goede warmte-isolator zijn en potentiële roofdieren afschrikken en bescherming bieden tegen parasieten, straling en uitdroging. Als de cicade wordt verplaatst, bijvoorbeeld door uitspoeling na een regenbui, wordt een nieuw nest gemaakt.
Toch kunnen we de in sommige commentaren genoemde mogelijkheid van een mol die een bad neemt of die, onze meest favoriete, van ‘een avondje schuimen voor slakken’, niet uitsluiten!
Aart Sierksma
Bron: Quelle est cette mousse mystérieuse ? [Nathalie Magnien]
Kaalslag dreigt voor 200 hectare bos bij Larochemillay
Een van de mooiste bosmassieven van het Regionaal Natuurpark de Morvan, in een Natura 2000-gebied, is de Mont Touleur bij Larochemillay. Dit bosgebied is tegelijkertijd een toegangspoort tot Bibracte – Mont Beuvray, een belangrijke archeologische vindplaats die elk jaar door tienduizenden toeristen wordt bezocht.
Een Deense holding die gespecialiseerd is in naaldbomen heeft 90% van de aandelen van dit domein in handen en is van plan 200 hectare te kappen (d.w.z. meer dan de helft van de oppervlakte van de Mont Touleur).
Deze praktijk, waar in Frankrijk veel kritiek op is, is in een aantal Europese landen zoals Zwitserland en Slovenië al verboden en met reden! Zij ruïneren het landschap, het erfgoed, de biodiversiteit, de bodem, de loop van de rivieren en de waterkwaliteit (waarvan vele landbouwbedrijven en woningen afhankelijk zijn). Zij leveren met deze kaalslag ook bepaald geen bijdrage aan het verminderen van de gevolgen van de klimaatverandering (bodemerosie, droogte en branden in het bijzonder).
Er bestaan mogelijkheden om het anders te doen: de PRO SILVA-methode bijvoorbeeld, die door veel bosbouwers in Frankrijk en in veel Europese landen wordt toegepast. Pro Silva staat voor kleinschaligheid en geleidelijk ingrijpen. Er wordt pas overgegaan tot verjonging wanneer een deel van het bos niet meer bijdraagt aan de doelen. Dit kan zijn omdat de bestaande bomen onvoldoende productierendement opleveren of de natuurwaarden te wensen overlaten.
Ondanks onze waarschuwingen heeft de nieuwe eigenaar in de pers zijn voornemen bevestigd om ten minste 10 hectare te kappen en daarna voor nieuwe aanplant te zorgen. Ze noemen dat enrésinement. In strikte zin is enrésinement het proces van ‘transformatie’: de volledige of gedeeltelijke vervanging van een loofbomenbos door naaldbomen.
In het licht van de tekortkomingen van de wetgeving mobiliseren wij ons tegen deze praktijken:
– Nee tegen kaalslag
– Nee tegen de herbeplanting met naaldbomen van de Mont Touleur
– Laten we de loofbossen van de Morvan behouden
Verdere informatie is te vinden op:
Aart Sierksma
Bron: Préservons le Mont Touleur à Larochemillay – 200 hectares menacés de coupes rases!
Kaalslag in de Morvan
Er is iets gaande in de Morvan. Sinds woensdag 1 september wordt een nieuw systeem getest voor het kappen van bomen, waarbij de drempel voor het aanvragen van een vergunning wordt verlaagd van 4 naar 2 hectare.
Omdat het een onderwerp is dat de vertegenwoordigers van het Park na aan het hart ligt
Tijdens de opstelling van het handvest 2020-2035 Parc Naturel Régional du Morvan (PNRM) was er al onenigheid over dit punt: de drempel voor het aanvragen van een vergunning voor het vrij kappen zou worden verlaagd van 4 hectare naar 0,5. Dit strijdpunt had zelfs op een gegeven moment het voortbestaan van het park op het spel gezet. Deze bepaling is namelijk in de wet verankerd en kan niet door een regionaal natuurpark worden gewijzigd.
In oktober 2020 is een bijeenkomst gehouden met alle belanghebbenden uit de sector, en in juni 2021 heeft de prefect van de regio opdracht gegeven dit experiment te starten.
Omdat dit het mogelijk moet maken om het kappen in de Morvan te beperken
Eenentwintig gemeenten in de vier departementen van het park krijgen te maken met dit experiment. In de Yonne gaat het om de gemeenten Chastellux-sur-Cure, Domecy-sur-Cure en Saint-Germain-des-Champs. Zij moeten het mogelijk maken de drempel voor het aanvragen van een vergunning voor het kappen van bomen te verlagen voor landbouwbedrijven die niet over een gebruiks- en beheerplan beschikken.
‘Wij hebben ermee ingestemd het experiment uit te voeren in deze 21 gemeenten, die werden gekozen op basis van verschillende criteria: de omvang van de bedrijven, het landschappelijk belang en het belang als cultureel erfgoed’. Je moet dan denken aan bijvoorbeeld oude bossen met een hoge ecologische waarde, steile hellingen waar kaalslag het risico van aardverschuivingen verhoogt, de nabijheid van drinkwaterwingebieden, belangrijke landschapsgebieden, enz. Het idee is om door kleinere gebieden te selecteren je meer directe controle hebt op de uitvoering.
Omdat het ook boseigenaren bewust moet maken
‘Binnenkort gaan we een afspraak maken met boseigenaren om milieu- en landschapskwesties met hen te bespreken’, zegt Pauline Chauche de Gesnais, een van de twee agenten van het Centre National de la Propriété Forestière (CNPF) die verantwoordelijk zijn voor het Morvan-gebied. Het doel is uiteraard zoveel mogelijk deelnemers bewust te maken van de milieuaspecten van bosbeheer. ‘Wij kunnen nog een aantal aanbevelingen toevoegen, hoofdzakelijk van tweeërlei aard: iets anders doen dan kappen als dat niet echt noodzakelijk is, of aanbevelingen die in de richting gaan van beperking van de milieueffecten’.
Een van de gevolgen zal zijn dat het aantal dossiers dat door het personeel van de overheid en het CNPF moet worden verwerkt, zal toenemen. Het systeem moet binnen een jaar worden geëvalueerd om na te gaan of het kan worden aangepast, met name wat de werklast van het personeel betreft.
Wat is het handvest 2020-2035
Het Parc du Morvan staat geregistreerd door een decreet dat in 2020 afliep. Iedere vijftien jaar moet er een nieuw handvest voorgelegd worden. Dit is een document dat door gekozen vertegenwoordigers van het park in samenwerking met andere belanghebbenden wordt opgesteld en waarin de oriëntaties van de structuur voor een bepaalde periode worden vastgelegd.
Het is gebaseerd op vier te bereiken doelstellingen:
– handhaving van het sociaal contract rond een gemeenschappelijk goed
– in stand houden van een gebied met een hoge erfgoedwaarde
– bevestiging van de verschillen
– begeleiding van de ecologische overgang
Uit deze vier hoofdlijnen vloeien vele acties en besluiten voort.
De strijd tegen de houtkap in de Morvan
De organisatie Canopée, SOS Forêts en andere groeperingen die zich inzetten voor de bescherming van het bos, hebben een petitie gelanceerd tegen het kappen in de Morvan. De petitie, die gericht is aan de minister van Transition écologique, heeft al iets meer dan 4.000 handtekeningen verzameld.
‘Wij wilden deelnemen aan deze strijd voor het behoud van de Morvan, omdat het een perfect voorbeeld is van wat er momenteel in Frankrijk gebeurt, met name op het gebied van houtkap en de intensieve exploitatie van de douglas par. Het laat zien hoe bosbouwbeleid er uitziet, zonder voorafgaand debat’, aldus Sylvain Angerand (voorzitter Canopée, en bosbouwkundig ingenieur). ‘Deze bagatellisering van het kappen is des te verontrustender in de Morvan, omdat hier 80% van de bossen in handen is van particuliere eigenaars. Terwijl het openbare domein wordt beheerd door l’Office national des forêts (ONF), gelden voor particuliere percelen niet dezelfde regels inzake exploitatie. Boven de 25 hectare is een eenvoudig beheerplan verplicht, dat eerst door de CRPF en daarna door de staat moet worden goedgekeurd, maar beneden de 4 hectare kan de boseigenaar wettelijk doen wat hij wil. Het uiteindelijke doel van het verzoekschrift zou een wijziging van de plattelandswetgeving zijn, om een en ander duidelijker te maken. Als dat niet mogelijk is, kunnen we tenminste dingen doen met de instrumenten die al bestaan,’ voegt de bosbouwingenieur eraan toe.
Precies om die reden is het Natuurpark de Morvan, bij het opstellen van het handvest 2020-2035, verwikkeld in een touwtrekkerij met de prefect van de regio. Omdat het Park er vaak van wordt beschuldigd niet mee te helpen de bossen te vrijwaren van kaalslag, wil het zichzelf de middelen geven om dat wel te doen. Of tenminste om ervoor te zorgen.
‘Wat wij vragen is dat wij op de hoogte worden gebracht wanneer een eenvoudig beheerplan wordt opgesteld, zodat wij een advies kunnen uitbrengen. Wij willen ook dat de drempel van 4 hectare waaronder de landbouwer aan geen enkele regelgeving is onderworpen, wordt verlaagd tot een halve hectare,’ verklaart Sylvain Mathieu, voorzitter van het Regionaal Natuurpark.
Aart Sierksma
Bron: Pourquoi le parc naturel régional du Morvan fait l’objet d’une expérimentation sur les coupes rases? [Myriam Deborbe]
Het windmolenpark van Santigny gaat niet door
De prefectuur van de Yonne heeft de knoop doorgehakt. Het windmolenpark van Santigny kan niet doorgaan. De weigering om een vergunning te verlenen is gebaseerd op de aanwezigheid van een beschermde diersoort: de zwarte ooievaar.
3 windturbines
Het plan was om drie windturbines te installeren in de buurt van de gemeente Santigny in het kader van een project dat in 2015 door de gemeente is opgestart. Deze gevaartes zouden 200 meter hoog worden met een vermogen van 33,2 GW, goed voor het elektriciteitsverbruik voor ongeveer 6.000 huishoudens.
1,2 hectare
Ongeveer anderhalve hectare bos zou gekapt moeten worden in de buurt van Santigny.
257 plantensoorten
In het gebied waar de windturbines zouden worden geplaatst, zijn tijdens de studie naar de effecten 257 plantensoorten geïnventariseerd. In een document dat in augustus 2020, een maand voor de opening van het openbaar onderzoek, door Abowind is gepubliceerd (het bedrijf dat het project uitvoert) staat: ‘De locatie waar de windturbines geplaatst gaan worden kent geen problemen wat betreft flora en kleine fauna. Bij de inventarisatie van de flora zijn 257 soorten of ondersoorten geïdentificeerd, waarvan geen enkele een beschermde status heeft. In het gebied zijn geen wetlands of aquatische milieus (milieus die zich gedeeltelijk of geheel onder water bevinden) waargenomen, die aan regelgeving zijn onderworpen’. In de studie wordt melding gemaakt van de aanwezigheid van enkele erfgoedplanten in het gebied, maar bij de installatie van de windturbines worden kwetsbare sectoren voor kleine fauna en flora vermeden.
Twee ooievaarsnesten
Er zijn wel twee ooievaarsnesten gevonden in de buurt van de plaats die voor de drie masten is gekozen. Deze soort (zwarte ooievaar) wordt als rood geclassificeerd op de lijst van bedreigde soorten in Frankrijk. De LPO-website (Ligue pour La Protection des Oiseaux) zegt: ‘Bedreigde broedparen en een kwetsbare passerende populatie,’ In 2019 zijn in Frankrijk tussen 70 en 90 paren geteld, waarvan slechts een tiental in de Bourgogne Franche Comté.
20 km
Het essentiële woongebied van de zwarte ooievaar bestaat uit zo’n twintig kilometer rond zijn nest. In het besluit benadrukt de prefectuur dat de afstand tussen het nest en de eerste windmolen slechts 3,7 kilometer is. Als één vogel sterft wordt de instandhouding van de soort op lokaal niveau al bedreigd.
De reacties
Bruno Charmet, voorzitter van l’association de sauvegarde de la haute vallée du Serein: ‘Ik ben tevreden met deze logische beslissing, gezien de ecologische context. Bij ieder ander besluit waren we in hoger beroep gegaan’.
Xavier Courtois, voorzitter van de communauté de communes du Serein, die onlangs een moratorium over het onderwerp windenergie aankondigde: ‘Het is een verdeeld onderwerp, waar de ja-stem in de gemeenteraad met een minieme meerderheid had gewonnen’.
Sylvie Charpignon, burgemeester van Santigny, die het project tijdens het debat had verdedigd, verklaarde dat zij niet wilde reageren op het besluit dat zij naar eigen zeggen nog niet op het gemeentehuis had ontvangen.
Op de vraag of Abowind al dan niet van plan is administratief beroep aan te tekenen tegen dit besluit, antwoordde een woordvoerder van het bedrijf: ‘Intern zijn wij bezig met de behandeling van de zaak om te zien welke actie wij zullen ondernemen’.
Aart Sierskma
Bron: Pourquoi le projet éolien de Santigny a-t-il été refusé par le préfet de l’Yonne?