Tag Archief van: kunst

Maak kennis met de beeldhouwer Henk Slomp

De Nederlandse beeldhouwer Henk Slomp, geboren in 1955 in Groningen, woont sinds bijna twee jaar in Lormes in de Morvan, in een voormalige bank. Hier presenteert hij zijn bijzondere sculpturen die variëren van monumentaal (poorten, trappen) tot minuscuul. Hij heeft ook net een Bed en Breakfast geopend om kunstenaars te ontvangen, die workshops bij hem kunnen volgen.

Waarom heeft een internationaal bekende kunstenaar voor Lormes gekozen?

Ik kwam al lang in Frankrijk en ik had vrienden in de buurt van Vauclaix wonen. Ik was al een tijdje op zoek naar een huis waar voldoende ruimte is voor meerdere vormen van kunst en bij toeval vond ik deze fantastische plek in Lormes. Deze voormalige bank heeft heel veel kamers, hoekjes en tuintjes met een unieke sfeer. Ik hield de kluiskamer intact om enkele van mijn werken tentoon te stellen. Bezoekers zijn altijd een beetje gespannen als ze hier binnenkomen, dat is best grappig…

Ik woon hier nu al een tijdje, maar ga nog wel regelmatig terug naar Nederland, waar ik vroeger met andere kunstenaars een oude fabriek deelde, die is omgebouwd tot ateliers en tentoonstellingsruimten. Sinds enkele jaren is er in Lormes, wat betreft kunst, iets bijzonders gaande. Veel artiesten verhuizen hierheen. Een klein vonkje in het begin is nu een groot vuur aan het worden!

Hoe bent u beeldhouwer geworden?

Op latere leeftijd… Ik was management trainer van beroep, maar ik heb altijd van kunst gehouden. Ik begon met metaal te werken toen ik 40 was, daarna met glas… Ik hou ervan materialen te combineren, verschillende werelden samen te brengen, zoals met mijn vriend Peter Hiemstra, die keramist is, met wie ik deze ‘caravans’ vol personages en voorwerpen maak. Ik heb het virus doorgegeven aan mijn zoon, ook een beeldhouwer… Ik geef mijn werk ook graag door, vandaar het idee om een Bed en Breakfast erbij te beginnen met workshops. Ik vind het leuk om te zien wat jonge kunstenaars doen. Voor mij moet kunst niet op een voetstuk worden geplaatst, het moet voor iedereen toegankelijk zijn en ik zou in de toekomst graag met kinderen werken.

Krijgt u veel bezoekers uit Lormes of de regio?

Ja, mensen zijn heel nieuwsgierig en aarzelen niet om te komen kijken, om vragen te stellen… Ik vind dat leuk, praten met mensen en nu ik goed Frans spreek is het ook een stuk makkelijker. Ik voel me goed geïntegreerd, het leven is hier echt aangenaam. Wij zijn bezig om een boekje over alle galeries in Lormes samen te stellen en ik kijk nu al weer uit naar de open huis workshops die in augustus voor het tweede jaar zullen plaatsvinden.

Aart Sierksma

Bron: À la rencontre du sculpteur Henk Slomp, installé dans une ancienne banque à Lormes

Nederlandse schilderes Jacqueline Ezendam

Jacqueline Ezendam kwam vier jaar geleden naar Lormes en woont in een prachtig oud huis naast de kerk van Saint Alban. Daarvoor had ze al zeven jaar in Frankrijk gewoond, in Fayl-Billot bij Langres. In Lormes heeft zij haar atelier met galerie ingericht die zij graag deelt met andere kunstenaars, zoals de schilder Benjamin Levesque.

Jacqueline, Jaq in haar artiestennaam, is geboren in Nederland. Zij studeerde aan de kunstacademie, maar, zegt ze, ‘mijn vader vond het maar niks omdat er veel abstracte kunst was’. Maar het verlangen om te schilderen was geboren en heeft haar nooit meer losgelaten. Jacqueline had een succesvolle carrière als etaleur en was, samen met haar man, ook geïnteresseerd in antiek en curiosa. Zij verzamelde wassen beelden, oude draaimolens, modellen van kastelen, enz.

Al deze verzamelde werken vormde een buitengewone wereld waarvan zij vele herinneringen in foto’s heeft bewaard. Haar passie voor dit vak bracht haar ertoe de wereld rond te reizen om deze zeldzame voorwerpen te kopen en met de hulp van haar zoon Bart een galerie te openen in een oud station in Vroomshop, waar zij ook haar schildersatelier vestigde.

Na de dood van haar man, verkocht ze de galerie in Vroomshoop. ‘Dit was een moeilijke tijd. Vanaf deze periode zocht ik mijn toevlucht in de schilderkunst. Mijn schilderijen uit die tijd zijn nogal heftig,’ legt ze uit, ‘ik moest mijn pijn uitdrukken door middel van mijn werk. Op dit moment voel ik me een stuk rustiger, ik schilder nu veel bloemen en mijn kleuren zijn vrolijk.’

En dan maakt Jacqueline ook nog prachtige portretten. Ook al houdt zij nog zo van abstract, zij vangt met gevoeligheid en kracht de essentie van een persoonlijkheid op haar doeken.

Zij heeft een schilderij op groot formaat gemaakt, opgedragen aan Paula Cunat-Fuster, een markante persoonlijkheid uit Lormes, die onlangs is overleden. Het schilderij zal binnenkort worden tentoongesteld in het huis van Carlos, het Grand Café, waar Paula vroeger woonde. De andere schilderijen van Jacqueline Ezendam zijn te zien op rue de la Montée-de-l’Église 13. Je kunt hier kennismaken met deze hartelijke kunstenares. De deur staat open.

Aart Sierksma

Bron: Originaire des Pays-Bas, l’artiste est une portraitiste reconnu

Kunstenaars blijven doorgaan

De sluiting van de theaters heeft de liveoptredens tot stilstand gebracht. Kunstenaars blijven echter doorgaan, maar zonder enig idee wanneer ze eindelijk terug kunnen keren naar het podium.

In l’Espace des arts in Chalon-sur-Saône is al tijden geen toeschouwers meer gesignaleerd maar nog wel kunstenaars. Zij zijn sinds de eerste lockdown nooit gestopt en zijn nog dagelijks in de repetitieruimtes te vinden. La Méandre, het collectief Chalonnais met danseres Jane Fournier en haar gezelschap Fernweh werken sinds kort aan hun volgende creatie, het soloprogramma Ben Parado. Een programma dat een paar dagen later op het Transdanses-festival had moeten worden geprogrammeerd, maar door de lockdown niet door kon gaan.

‘Deze solovoorstelling zal naar alle waarschijnlijkheid nu pas volgend jaar in productie gaan. We hadden drie data gepland voor het festival. Normaal gesproken hebben we altijd te weinig tijd om iets te maken en te repeteren, maar nu bevinden we ons in een tegenovergestelde situatie’, zeggen Jane Fournier en Cédric Frouin. ‘Toch blijft het vreemd. Hoe kunnen we nou iets maken zonder de stimulans van het podium, zonder de ontmoeting met het publiek? Het is niet eenvoudig om te accepteren. We vertellen onszelf dat we alle tijd van de wereld hebben om iets moois te maken en weten tegelijkertijd dat de uiteindelijke show er heel anders uit zal gaan zien, omdat die nog ver weg ligt en niet zoals anders onder grote druk in een korte tijd is gemaakt. En dan bevinden ons ook nog in een periode waarin we als kunstenaars te horen krijgen dat we niet nuttig zijn. Gelukkig beschikken we over een grote veerkracht en proberen we nieuwe perspectieven te zien. Want cultuur blijft iets wat mensen samenbrengt.’

Een situatie die de meest gevestigde kunstenaars zou kunnen bevoordelen

‘We kunnen niet in de toekomst kijken,’ zeggen ze, ‘het spijt ons. De voorstellingen zijn gestopt, theaterdirecties verzekeren ons dat ze ons zullen steunen, maar er staat voorlopig niks gepland. Maar dat mag geen invloed hebben op de kunst. Ons doel is om er in te blijven geloven. Beter nog, de Espace des arts moedigt ons aan om de voorstellingen op een andere manier uit te voeren, maar die mogelijkheden blijven vooralsnog beperkt. Deze situatie is onvermijdelijk gunstig voor kunstenaars die al langer bestaan, die een netwerk hebben’, aldus de muzikant en de danser.

Ben Parado is een Sevilliaanse dans die Jane Fournier als klein meisje leerde. Een dans met codes van verleiding, verlangen en vintage jurken. ‘Ik leerde deze dans van mijn moeder toen ik zes jaar oud was, maar keek er al die jaren niet meer naar om. De hedendaagse dans nam mijn hele leven in beslag maar opeens had ik zin om het op mijn manier te herinterpreteren. Ik dans graag in mijn dagelijkse kloffie, op techno-muziek en alleen, terwijl deze Sevilladans een echtpaarsdans is’, legt Jane Fournier uit. ‘Het gaat me nu niet meer om de verleiding maar om de vraag hoe we onszelf verhouden tot het verleden.’

Deze solovoorstelling belooft een metamorfose voor te stellen waarin de danseres verschillende vrouwen belichaamt, van de mater dolorosa (bijnaam van de heilige Maria) tot de suffragette (vrouw die strijd voor vrouwenrechten) en dan tot de hedendaagse jonge vrouw op haar gemak in haar vrouwelijkheid en op haar sneakers.

Aart Sierksma

Bron: Les artistes continuent à créer, mais après? [Meriem Souissi]

BZ proef- en inspiratiedag

Zondag 27 oktober was de BZ dag, waarvan verslag in het komende winternummer van BZ. Het was een inspirerende dag ( hoe kan het ook anders ) met veel verschillende workshops, leuke deelnemers (ruim 40), heerlijk eten en een super locatie, zelfs het weer werkte mee. Hartelijk dank aan alle deelnemers dat jullie er waren en aan de vrijwilligers die dit mede mogelijk hebben gemaakt!

 

 

sluiswachtershuis

Wie zit er achter de tekeningen op het sluiswachtershuis in Vincelles?

Vertaald uit FR naar NL

Langs het canal du Nivernais, vlakbij het dorp Vincelles, vind je het oude sluiswachtershuis van Rivottes. Er is daar iets bijzonders aan de hand. Het is gedeeltelijk bedekt met tal van kunstzinnige tekeningen en portretten.

De fietsroute langs het canal du Nivernais is een populaire route voor wandelaars en vooral fietsers. Vijftien kilometer ten zuiden van Auxerre vind je sluis nummer 72. De meeste mensen fietsen er gewoon voorbij, maar als je even stopt zie je het direct. Vreemde figuren (waaronder twee engelen en een vampier) kijken je aan… En als je heel goed zoekt, ontdek je een kleine handtekening die nauwelijks zichtbaar op een van de stenen is geschreven.
Deze tekeningen zijn in 2013 gemaakt door Hervé Vilette. Deze 48-jarige Icaunais, geboren in Tanlay, woont nu in Lucy-sur-Cure. “Ik heb twee jaar, tijdens het zomerseizoen, de doorvaart bij de Rivottesluis geregeld als sluismeester”, zegt hij. “Ik hield erg van de omgeving, van de uitgestrektheid en de mooie, rustige plek. Ik herinner me nog dat de slinger (ook wel spindel genoemd) van de vergrendeling moeilijk te hanteren was. Het was hard werken om de boten doorgang te verlenen.”

Hervé Vilette profiteerde van zijn vrije tijd. Sommige dagen waren erg rustig. “Eén van de dingen die ik in die tijd geleerd heb is fietsen op een éénwieler. Ik speelde ook veel gitaar, nam foto’s, las boeken en tekende. Tijdens het tweede seizoen, in de zomer van 2013, ben ik begonnen met mijn eerste tekeningen te maken op het sluiswachtershuis. Ik schilderde al sinds 1996.”
“Op een dag zei ik tegen mezelf: ik moet de aandacht van de watersporters trekken. Ik maakte m’n eerste tekening met potlood. Ik wilde natuurlijk het huis niet beschadigen. De tekeningen konden makkelijk weer met een gummetje uitgeveegd worden.”

Lees meer

Een eeuwenoude fries* van 9 meter wordt tentoongesteld in het Colette-museum

Vertaald uit FR naar NL

Een fascinerend meesterwerk op de tentoonstelling ‘Sem, caricaturiste de la Belle Epoque’ is een 9-meter lange zuil, die belangrijke figuren rond het jaar 1900 portretteert. Deze tentoonstelling is te bezoeken tot eind oktober in het Musée Colette in Saint-Sauveur-en-Puisaye. Een bijzondere tentoonstelling op meerdere vlakken. “De eerste keer dat we iets tentoonstellen dat geen ‘Colette’ is”, bekent de directeur van het Colette-museum Samia Bordji. “Het is de eerste coproductie van het Studiecentrum ‘Colette’ met het Colettehuis en voor ons een mogelijkheid om nieuwe werelden te ontdekken.”
Deze succesvolle bundeling van krachten plaatst Georges Goursat (1863-1934) in de schijnwerpers. De schilder, karikaturist, illustrator en grafisch ontwerper is beter bekend onder de naam Sem, verwijzend naar één van de zonen van Noach. Samia Bordji beschrijft Sem in zijn nieuwe prospectus als volgt: “Hij is geboren en getogen in Périgueux. Zijn periode in Bordeaux zorgde voor een sensationele doorbraak met zijn onovertroffen figurentafereel. Zijn hele leven is hij actief geweest op veel verschillende terreinen. Zo was hij bijvoorbeeld een uitblinker in humoristisch taalgebruik en later in Parijs onderscheidde hij zich als kenner van de paardensport”.

Lees meer

Kunsthandel

Als ik stel dat de tijd vliegt, verklap ik u niets dat u nog niet wist. Het is inmiddels al weer ruim dertien jaar geleden dat Rina en ik ons in Nederland lieten uitschrijven en een dag later als nieuwe ingezetenen van Frankrijk werden ingeschreven. Het formulier dat we daartoe in Nederland moesten inleveren, vermeldde met enige nadruk dat we de mogelijkheid hadden om Nederlands belastingplichtig te blijven. Als we daarvoor zouden kiezen, werd de opbouw van de AOW-rechten onverminderd gehandhaafd, zo stond vetgedrukt te lezen. Maar zie, ik had mijn 65-ste verjaardag gekozen als datum voor de dubbele transactie, dus er viel niets meer op te bouwen. En omdat niet alleen de Nederlandse belasting, maar vooral het strakke regime in mijn geboorteland mij tegen stond, werd ik contribuable en France.

Groot was mijn verbazing en verontwaardiging toen ik er achter kwam dat niettemin over de AOW- en pensioenuitkeringen uit Nederland sociale premies werden ingehouden. Geen idee of dat een misselijk trucje van de overheid van mijn vaderland was of misschien een Europese regel, maar ik was per maand een paar honderd euro kwijt aan premie voor met name AWBZ, als ik me goed herinner. Ik heb er nog over gedacht om bij het kantoor in Diemen thuishulp aan te vragen omdat ik thuis in La Celle-en-Morvan hulpeloos met mijn been in het gips zat, maar liet dat na omdat (a) ik er niet van houd om mezelf belachelijk te maken en (b) mijn been niet in het gips zat.
Na het overlijden van Rina liet ik mijn belastingzaken regelen door de onvolprezen Marianne Claus en die adviseerde mij auto-entrepreneur te worden in een micro entreprise. Als ik braaf sociale premies in Frankrijk zou afdragen over mijn omzet, zou ik in Nederland vrijstelling van premieheffing kunnen krijgen. (om misverstanden te voorkomen: het is niet de bedoeling hier te adviseren over belastingzaken; ik ben daartoe bevoegd noch bekwaam en de regels zullen inmiddels vast wel veranderd zijn)

Lees meer

Originele (eindejaars) versieringen in Onlay

Vertaald uit FR naar NL

In Onlay vind je aan het eind van het jaar geen lichtgevende, knipperende slingers als versiering. Diverse artiesten hebben hier met veel zorg originele décoraties gemaakt.
Al zeven jaar lang helpt de vereniging “Adere” in Onlay bijzondere winterse taferelen te realiseren.
Een klein team van kunstenaars bedenkt de voorstellingen en gaat vervolgens aan de slag. De werken zijn zeer kleurrijk en erg groot. Eén is zelfs meer dan 30 meter lang.
Lees meer

En als u nou eens mede-eigenaar van de Montagnon-collectie wordt…?

Vertaald uit FR naar NL

Musée de la faïence in Nevers.

Antoine, Gabriel, Jean en Gérard Montagnon hebben met hun bekwaamste werklieden, buitengewoon aardewerk gemaakt. De stukken zijn nu te koop via fondswerving.
Alle liefhebbers van aardewerk uit Nevers worden uitgenodigd om deel te nemen aan het behoud van het erfgoed van de fantastische collectie Montagnon. Om te voorkomen dat het opgekocht gaat worden door buitenlandse verzamelaars, werd een crowdfunding in het leven geroepen om de financiering rond te krijgen.
De 70 stukken werden geschat op €150.000. Zij zullen in vier partijen verkocht worden. De meest indrukwekkende, door Montagnon gesigneerde stukken dateren uit 1875.

Deze uitzonderlijke stukken moeten behouden blijven
MontagnonVoor de aankoop, zal de stad Nevers € 75.000 investeren. La Bourgogne en het Ministerie van Culturele Zaken zullen € 60.000 betalen. Blijft er nog € 15.000 over om te vinden. ‘Ofwel 10% van de waarde van deze unieke historische collectie,’ zo benadrukte Denis Thuriot, burgemeester van Nevers, en Sylvie Moulène, die verantwoordelijk is voor private financiering.‘De overname van deze collectie is een unieke kans voor het museum en de inwoners van Nevers. Deze meesterwerken worden niet werkelijk verkocht aan particuliere verzamelaars. De aanwezigheid in ons museum of in andere musea over de hele wereld (door middel van uitlening van de werken) is de garantie dat deze prachtexemplaren voor iedereen toegankelijk blijven.’
Lees meer

Kunst

Kunst

Het werd weer eens hoog tijd voor een tochtje op de racefiets. Als ik te lang geleden het stalen ros, dat natuurlijk al lang niet meer van staal is, heb beklommen, voel ik me niet echt lekker, fysiek en psychisch niet. Natuurlijke merk ik best dat ik de leeftijd heb bereikt waarop alles niet meer zo vanzelfsprekend gaat en op de dagen dat ik dit besef ben ik soms en geheel onverwacht zo verstandig om niet de heuvels van de Morvan aan te vallen, maar zoek ik het vlakke terrein van les canaux op, bij voorbeeld het Canal de Bourgogne of het Canal de Nivernais. Vandaag het laatste, dat ik mooi kon combineren met een bezoekje aan iemand in de buurt van Ternant, iets dat ik lang geleden had beloofd en vervolgens onbehoorlijk lang en zonder duidelijke reden steeds had uitgesteld. Tot mijn opluchting werd daarover niet gemopperd, maar was het best gezellig, waardoor ik veel langer bleef plakken dan ik me had voorgenomen en dat was weer een redelijk excuus om niet teveel kilometers te maken langs het kanaal.
Lees meer